سناریوی کلاسیک ابرنواختر نوع Ia این است: یک کوتوله سفید به عنوان بقایای یک ستاره کم جرم ناپدید شده است و دیگر هیچ انرژی ساطع نمی کند. بنابراین او از کجا انرژی لازم برای انفجاری را که می تواند برای مدت کوتاهی به اندازه کل کهکشان اطراف آن بدرخشد ، بدست می آورد؟ پاسخ: از یک ستاره ماهواره ای. کوتوله سفید می تواند توده ای را از این امر بمکد. اگر جرم کوتوله سفید از حد اصطلاح Chandrasekhar یعنی حدود 1.4 توده خورشیدی فراتر رود ، گرانش بیش از حد قوی می شود و کوتوله سفید منفجر می شود.

با این حال ، همانطور که در سال های اخیر نشان داده شده است ، شرایط دقیق چنین انفجاری پیچیده تر از حد انتظار است. نه یک ، بلکه دو کوتوله سفید باید در این بازی شرکت کنند. این نیز توسط نتایج یک مطالعه نشان داده شده است در مجله تخصصی “The Astrophysical Journal Letters”.

همانطور که تیم در این پست گزارش داد ، یک کوتوله سفید توده ای را از کوتوله سفید دیگر مکید تا سرانجام در یک انفجار مضاعف منفجر شد. اول ، غلاف هلیوم که اطراف کوتوله سفید را احاطه کرده است ، می شکند. گفته می شود که این اولین انفجار در نهایت باعث انفجار هسته کربن شد. و: این نوع انفجار ابرنواختر درست در زیر مرز توده ای از مرز چاندرسکار اتفاق خواهد افتاد.

ابرنواختر می تواند به اندازه گیری فاصله ها کمک کند

ابرنواخترها انفجارهای کیهانی هستند که به اشکال مختلف در می آیند. اگر فرد منتظر منفجر شدن یک ستاره عظیم در پایان تکامل خود باشد – مانند Betelgeuse – آنگاه این ابرنواختر نوع II خواهد بود. بقایای ستاره های نسبتاً کم جرم منفجر می شوند که بیشتر آنها فقط از کربن و اکسیژن تشکیل شده اند. بنابراین کوتوله های سفید.

ستاره شناسان و فیزیکدانان نجومی نوع ابرنواختر Ia را نه تنها به دلیل تماشای آسمانی که ارائه می دهند ، بلکه به این دلیل که همه این ابرنواخترها باید به روشی قابل مقایسه و در نتیجه در سراسر جهان با همان روشنایی مطلق منفجر شوند. آنها از آنها به عنوان شمع های استاندارد استفاده می كنند كه اندازه گیری فاصله فضا را مجاز می سازد.

شبیه سازی های قبلی چنین انفجارهایی عمدتاً بر اساس ساده سازی ، یعنی وجود تعادل ترمودینامیکی محلی صورت گرفته است. چنین تعادلی بسته به دما و شدت تابش ، به عنوان مثال نسبت ذرات هیجان زده به غیر تحریک شده را نشان می دهد. در نهایت ، این یک مسئله توزیع آماری است.