اولین مورد به زودی به بهره برداری می رسد: یک تریماران با شش توربین که هر کدام از آنها با یک پروانه به قطر چهار متر کار می کنند. آنها با هم 420 کیلووات تحویل می دهند. وقتی دو سکو دیگر تکمیل شد ، باید مجموعاً 1.26 مگاوات در دسترس باشد – به هر حال ، به اندازه یک توربین بادی کوچک.

حسگرها در کف اقیانوس

توسعه دهنده توربین Starzmann می گوید: “مزیت جریان جزر و مدی این است که می تواند کاملاً برنامه ریزی شود و بنابراین می تواند به راحتی در یک شبکه موجود ادغام شود.” برای انجام این کار ، مهندسان به اطلاعات جامع در مورد شرایط سایت نیاز دارند. در هر مکان بالقوه در بستر دریا ، ابتدا سنسورهایی نصب می شوند که سرعت جریان را برای دو ماه اندازه گیری می کنند. سپس می توان بر این اساس پیش بینی کرد. “اکنون می توانید محاسبه کنید که سیستم به کریسمس در سال 2045 می رسد.”

به نظر ساده می رسد ، اما بهینه سازی جزئیات این فناوری دشوار است. برای همسویی سکو با جریان ، مانند کشتی روی زنجیرها ثابت می شود و به لطف شکل آن ، همیشه در موقعیت صحیح می چرخد. یافتن سرعت ایده آل برای روتورها مهم است. استارزمن توضیح می دهد: “مهندس مکانیک می خواهد این را بالا نگه دارد تا گشتاور شافت کمتری داشته باشد.” از طرف دیگر مهندس جریان می خواهد آنها کوچک باشند تا در نوک بالها هیچ حباب بخار وجود نداشته باشد که بتواند مواد را خورده کند. مهندسان تصمیم گرفته اند که بهترین سازش برای روتور با قطر چهار متر به نظر می رسد حدود 50 دور در دقیقه باشد.

حفاظت از محیط زیست نیز در پروژه های انرژی دریایی یک مشکل است. در گذشته نگرانی های فعالان حقوق حیوانات مانند زیردریایی های SeaGen در ایرلند شمالی وجود داشته است. زیست شناسان اطراف کارول اسپارلینگ از دانشگاه سنت اندروز ، حداقل در مورد تنگه استرانگفورد ، همه چیز را روشن کرده اند: مهر و موم های مجهز به دستگاه های ردیابی از امکانات آزمایش جلوگیری می کنند. دانشمندان می نویسند ، در غیر این صورت ، آنها تقریباً تغییری در الگوی حرکتی خود نشان نمی دهند در مطالعه خود.

بار …

با این حال ، اسپارلینگ و تیم او تأکید می کنند که نتایج این مطالعه فقط در مورد دو روتور SeaGen اعمال می شود. با شبکه ای از بسیاری از این سیستم ها ، حیوانات می توانند تحت تأثیر شدیدتری قرار بگیرند. بسیاری از کارشناسان اظهار می دارند که نیروگاه های جزر و مدی مانند SeaGen بسیار سازگار با محیط زیست نسبت به نیروگاه های جزر و مدی هستند که بارگاه های آنها اغلب کل خلیج ها را پر می کند و بنابراین به طور بالقوه زیستگاه های دریایی را کاهش می دهد. این نگرانی ها و سایر نگرانی ها در دهانه Rance در سنت مالو ، بریتانی وجود دارد ، جایی که یک نیروگاه جزر و مدی بیش از 50 سال است که برق را تأمین می کند.

این واقعیت که طراحی های مختلف متفاوت است ، به طور قابل توجهی در مورد منبع دوم انرژی دریایی که مهندسان می خواهند از آن استفاده کنند ، بیشتر صدق می کند: امواجی که فراز و نشیب آنها نیز می تواند به برق تبدیل شود. مار دریایی پلامیس یکی از پیشگامان اینجا بود. امواج بخشهای جداگانه خود را در برابر یکدیگر چرخاندند و هر بار پمپ ها را به داخل راه می انداختند. در سال 2014 ، پروژه بی هزینه شد.