این کار در سال 2013 در سواحل غربی آمریکای شمالی آغاز شد. آفتابگردان و سایر ستاره های دریایی میلیون بار مرده اند – یا بهتر بگوییم برخی از آنها به سادگی در گل حل شده اند. خسارت سنگین به اکوسیستم. از آن زمان ، دانشمندان در سایر نقاط جهان نیز انبارهای مشابهی را مشاهده کردند که مدتهاست علت آن مشخص نیست. به طور خاص ، وجود ویروس مشکوک بود ، اما یک مطالعه از Citlalli Aquino از دانشگاه ایالتی سانفرانسیسکو و تیم آن به یک جهت دیگر اشاره دارد. در “محدودیت های میکروبیولوژی” ، Aquino و شرکت توضیح می دهند که چگونه ترکیبی از آلودگی محیط زیست و باکتری ها باعث از بین رفتن یک ستاره دریایی می شود..

محققان جوامع باکتریایی را در بین ساکنان و متخصصانی که از بیماری Seastar Wasting رنج می برند مقایسه کردند و تفاوت های مهمی یافتند. حیوانات تحت تأثیر اپیدمی حاوی تعداد زیادی باکتری هستند که می توانند به ویژه با شرایط کم اکسیژن و به ویژه سرشار از مواد مغذی به خوبی کنار بیایند. آزمایشات آزمایشگاهی این ارتباط را تأیید کردند: در یک محیط فقیر اکسیژن ، 75 درصد از ستاره های دریایی موجود در نهایت از آسیب بافتی رنج می برند که باعث ایجاد مخاط و حتی مرگ می شود. اگر استخرها بیش از حد مورد استفاده قرار گرفتند یا با جلبک های اضافی غنی شدند ، این بقیه موارد است. نمونه های بافتی ستاره دریایی که در سال 2013 مرده همچنین غلظت بیش از حد نیتروژن را نشان می دهد: نشانه ای از شرایط بیش از حد تغذیه ای.

ستاره های دریایی اکسیژن را از طریق پاپول های خود (آبشش های پوستی) جذب می کنند. اگر غلظت آن در آب خیلی کم باشد ، حیوانات به سختی می توانند نفس بکشند ، استرس پیدا کنند و بیشتر در معرض بیماری قرار بگیرند یا خفه شوند. کمبود اکسیژن می تواند رخ دهد ، به عنوان مثال ، در طول گلدهی جلبک ها ، که به نوبه خود توسط یک منبع غذایی زیاد تحریک می شود ، به عنوان مثال با ورود از هوا یا فاضلاب. ستاره دریایی مرده سپس از شکوفه های اضافی باکتری ها تغذیه می کند ، که به نوبه خود اکسیژن مصرف می کنند. محققان می نویسند ، این مارپیچی کشنده برای ستاره دریایی ایجاد می کند.

خرابی اکوسیستم

مناسب است که بیشتر انقراض های جمعی در تابستان و پاییز اتفاق می افتد ، زمانی که آب گرم شده است: اکسیژن در آب گرمتر حل می شود. علاوه بر این ، قرار گرفتن در معرض آفتاب باعث شکوفایی جلبک ها می شود. در استرالیا ، مرگ و میر بالا یکی از طولانی ترین و قوی ترین امواج گرما را در دریا دنبال کرده است ، پس از آن احتمالاً ستاره های دریایی قبلاً تحت فشار قرار گرفته اند و در اثر آب و هوا بیشتر در معرض بیماری قرار دارند.

به همین دلیل است که ویروس ها هنوز به عنوان یک علت کاملاً منتفی نیستند: آنها می توانند به راحتی ستاره دریایی آلوده را آلوده کنند. در هر صورت ، این بیماری پیامدهای عمیقی برای اکوسیستم دارد. ستاره های دریایی شکارچی هستند و جوجه تیغی دریایی ، حلزون و سایر مهرگان را می خورند که می توانند بدون مخالفان با قدرت بیشتری تولید مثل کنند. در سواحل آمریکای شمالی اقیانوس آرام ، خارپشت های دریایی توانستند بدون هیچ گونه مانعی از جلبک ها تغذیه کنند ، پس از اینکه ستاره دریایی گل آفتابگردان از کار افتاد. در بسیاری از مناطق ، جمعیت جلبکهای بزرگ قهوه ای تا 80 درصد از بین رفته است: خسارت بزرگی به این اکوسیستم دریایی مهم و غنی از گونه ها ، عواقب آینده آن هنوز مشخص نیست.