“می توان آن را خیلی سریع چرخاند”

در میکروبیولوژی ، همیشه مهم است که زمینه کلی را از دست ندهید: افزایش جمعیت یک گونه باکتریایی “مفید” می تواند تأثیرات غیرقابل پیش بینی بر سایر گونه های کلیدی داشته باشد. این پیچیدگی و عدم قطعیت دلیل شک و تردید منتقدان در مورد استفاده از پروبیوتیک ها در مرجان ها است. وگا توربر می گوید: “شاید در ابتدا بسیار خوب کار کند.” “اما می تواند خیلی سریع بچرخد.”

بوم شناس مولکولی تای روچ از موسسه زیست شناسی دریایی هاوایی در حال آزمایش پروبیوتیک ها به تنهایی در آزمایشگاه خود است. او همچنین نگران تغییرات برگشت ناپذیر در میکروبیوم های مرجانی یا حتی کل اکوسیستم های دریایی است. او می گوید: “هرچه بیشتر این کار را می کردم ، بیشتر نگران می شدم.” یک بار تیم او حدود 130 مرجان از جنس ، به اندازه یک انگشت داشت دروازه ها تحت درمان با دوز باکتری های طبیعی در دوازده آکواریوم ده لیتری ، برخی از چوبها بیمار شدند و مردند. در وهله اول ، مشاهده شد که مرجانها لایه ای ضخیم از مخاط را روی سطح خود تشکیل می دهند ، گویی پس از تحریک. سپس قطعات کوچکی از بافت پولیپ مانند یک تومور سرطانی در حال گسترش مردند. روچ تعجب نکرد. فلور میکروبی طبیعی مرجانها شامل باکتریهای این جنس است استافیلوکوک هاشناخته شده است که باعث ایجاد بیماری در انسان می شود.

همانطور که روچ اشاره می کند ، چندین مطالعه معتبر وجود دارد که مکانیسم دقیق بیولوژیکی را که توسط آن پروبیوتیک ها می توانند از مرجان ها محافظت کنند ، توصیف می کنند. او می گوید: “ما توانستیم برخی از مرجان ها را در برابر درجه حرارت کمی بالاتر مقاوم کنیم.” “چگونه این اتفاق می افتد کاملاً نامشخص است.” و او متعجب است که این درمان تا چه حد بر دیگر زندگی دریایی تأثیر می گذارد. او توضیح می دهد: “بسیاری از موجودات دیگر ارتباط مستقیمی با مرجان های صخره ای دارند ، از جمله ماهی ، جلبک و خرچنگ. مایکل سوئیت ، زیست شناس دریایی در دانشگاه دربی و همکار قدیمی پیکسوتو ، از استفاده از روش های پروبیوتیک در صورت بی خطر بودن آنها حمایت می کند. اما او همچنین نگرانی های روچ را به اشتراک می گذارد: “من نمی خواهم مسئول انتشار یک میکروب فوق العاده در محیطی باشم که در آن بیماری مرجانی بعدی بروز می کند.”

همچنین مشخص نیست که چند بار باید درمان های پروبیوتیک انجام شود. در انسان ، پروبیوتیک های روده اغلب نیاز به مصرف روزانه یا حتی دو بار در روز دارند. در مورد مرجان ها ، دانشمندان فقط می توانند حدس بزنند که رژیم هفتگی یا ماهانه برای ایجاد تعادل میکروبی پایدار کافی است.

خطرات تنها یک روی سکه هستند. دیگری هزینه است تا به حال ، محاسبه میزان هزینه آوردن کوکتل های پروبیوتیکی به یک صخره کامل دشوار بود. به گفته پیکسوتو ، درمان صخره ای به مساحت یک کیلومتر مربع بین 500 تا 600 یورو هزینه دارد ، به شرط استفاده از غواصان با تجربه. این می تواند مرجان ها را تا یک ماه از فشار گرمایی محافظت کند. آنها فکر می کنند در دراز مدت استفاده از روبات ها ارزان تر خواهد بود.

طبق برآوردهای منتشر شده توسط مایکل سویت در سال 2021 ، کشت مرجان های آزمایشگاهی ، از جمله پیوند صخره ها و پیگیری آنها ، می تواند بین 40 تا 190 یورو برای هر کلنی هزینه داشته باشد. صخره ها اغلب شامل ده ها هزار کلنی از این قبیل در کیلومتر مربع هستند. اگر شما باکتری های پروبیوتیک را به این مرجان های اضافه شده اضافه کنید ، هزینه های اضافی کم خواهد بود. اما اگر مجبور باشیم پروبیوتیک ها را به طور مرتب تجدید کنیم ، ممکن است بسیار گران باشد. “

اما در مواجهه با صخره های مرجانی بیمار ، تمایل به توسل به وسایل اضطراری در حال افزایش است. سفید کردن دسته جمعی باعث شده است تا محافظه کاران برزیلی در سال 2019 تجدید نظر کنند. صندوق جهانی حیات وحش در برزیل تا حدی هزینه تحقیقات پیکسوتو را تأمین می کند و در مورد چشم انداز موفقیت خوشبین است. بنیاد صخره بزرگ سد استرالیا همچنین صدها هزار یورو در تحقیقات پروبیوتیک سرمایه گذاری کرده است.

راکل پیکسوتو نگرانی منتقدان خود را درک می کند ، اما هنوز می خواهد آزمایش آبهای آزاد در دریای سرخ را آغاز کند. در اینجا ، برخی از سازه های صخره ای با نوارهای طولانی از بستر آزاد از یکدیگر جدا می شوند ، به طوری که پروبیوتیک ها می توانند به یک سازند هدایت شوند در حالی که تشکیلات مجاور بدون درمان باقی می مانند. بر خلاف تیم ایستگاه دریایی فلوریدا اسمیتسونیان ، که از نوعی میکروب در برابر بیماری مرجانی خاص استفاده می کند ، پیکسوتو می خواهد با استفاده از کوکتل وسیع طیف مرجان ها را در برابر سفید شدن و بیماری ها مقاوم تر کند. مانند گذشته ، او می خواهد میکروب های مفید را از مرجان های موجود در منطقه جدا کرده و مخلوط سفارشی ایجاد کند. اگر آزمایشات آکواریوم بدون مشکل اجرا شود ، باید محصول را روی سازه های مختلف صخره ای به وسعت حدود دو متر مربع اعمال کرد. محققان می خواهند نوارهای گچ چسب ضد آب را روی مرجان ها یا رسوبات اطراف بچسبانند که پروبیوتیک ها را در طول زمان آزاد می کند. پس از چند هفته ، باید مشخص شود که مرجان های درمان شده در مقایسه با مرجان های درمان نشده چگونه هستند. و پس از یک سال می توان تعیین کرد که آیا باکتری ها می توانند بر ماهی یا سایر ارگانیسم های بزرگتر مانند قارچ ها اثر سوء داشته باشند یا خیر.

Peisho از دامنه این آزمایشات آگاه است ، اما افزایش شهرهای ارواح مرجانی ، که او بیشتر و بیشتر در غواصی خود کشف می کند ، تصمیم او را تقویت می کند. “او گفت: اگر تکنیک های لازم را توسعه دهیم ، هنوز می توان صخره های زیبایی داشت.” به اما بدون کمک هدفمند ، او زمانهای تاریک دائمی را می بیند که به دنیای زیر آب نزدیک می شوند.