در دهه 1940 یا 1950 ، مارهای درخت شبانه قهوه ای در جزیره گوام اقیانوس آرام که اکنون به عنوان پایگاه نیروی هوایی ایالات متحده شناخته می شود ، آزاد شدند. مارهای شب خیلی زود باعث ایجاد هرج و مرج در بین گونه های بومی پرندگان شدند. آنها ده گونه از دوازده گونه پرنده بومی را از بین بردند. برای نجات جفتهای جداشده جداشده ستاره کارولین ، زیست شناسان از جعبه های لانه و درختان با پارتیشن های صعود ساخته شده از لوله محافظت می کنند. اما تأثیر مطلوبی نداشتند.

در حقیقت ، مارها بارها و بارها از استوانه های صاف تا ضخامت 20 سانتی متر بالا رفته اند. این برای تیم جولی ساویج در دانشگاه ایالتی کلرادو در فورت کالینز یک معما بود که چگونه این کار را انجام داده اند. تا اینکه سرانجام آنچه را که می خواستند از طریق دوربین نظارتی پیدا کردند: مارها از تکنیک کاملاً ناشناخته کوهنوردی استفاده می کنند ، دانشمندان این تیم آن را “تکنیک لاسو” می نامند.

خزندگان با بدنه خود یک حلقه محکم در اطراف استوانه تشکیل می دهند که حداقل یک بار از بخشی از بدن عبور می کند. برای حرکت رو به جلو ، مار نوعی “حرکت کاترپیلار” مواج ایجاد می کند و قسمتهای کوچکی از بدن خود را از زمین بلند می کند و اجازه می دهد تا این پخش کننده ها به سمت بالا حرکت کنند.