آنتی اکسیدان های غذایی بارها و بارها به عنوان یک اثر محافظتی در برابر بیماری های تخریب عصبی مانند پارکینسون نسبت داده شده اند. با این حال ، اثبات چنین تأثیراتی دشوار است. این فقط می تواند در آزمایش های کنترل شده تصادفی طولانی مدت موفقیت آمیز باشد – یک تلاش ناامیدکننده در مورد مشکلات تغذیه ای. بنابراین ، فقط داده های اپیدمیولوژیکی کم و بیش خوب باقی مانده است. و برخی نیز وجود دارد در مجله Neurology منتشر شده است، اخیراً اثر محافظتی ویتامین C و ویتامین E در برابر بیماری پارکینسون را نشان داد.

با این حال ، این مطالعه هیچ ارتباطی با خطر بیماری برای پتانسیل آنتی اکسیدانی رژیم غذایی به عنوان یک کل پیدا نکرد. این بیشتر از تأثیرات خاص آنتی اکسیدان ها در مورد اثرات خاص این دو ویتامین صحبت می کند.

تیمی به سرپرستی اپسیولوژیست Essi Hantikainen از دانشگاه میلان تلاش زیادی کرده اند تا بیماری پارکینسون را در میان شرکت کنندگان در کوهورت مارش ملی سوئد (SNMC) پیدا کنند. این گروه مبتنی بر اقدامی توسط انجمن سرطان سوئد در سال 1997 است. از ساکنان 3600 شهر و شهرداری خواسته شد که یک پرسشنامه 36 صفحه ای از سبک زندگی ، شامل 85 سوال تغذیه را تکمیل کنند.

به طور خاص ، از شرکت کنندگان خواسته شد که ارزیابی کنند که چند بار مواد غذایی خاصی را در لیست مصرف می کنند. دامنه قابل انتخاب از هرگز یا فقط یک بار در ماه تا هفت بار در روز متفاوت است. از این طریق ، تیم Hantikainen محتوای مواد مغذی ، ویتامین ها و آنتی اکسیدان ها را محاسبه می کند.

مصرف تخمینی ویتامین C ، E و بتاکاروتن

از آنجا که اطلاعات دیگری در مورد فواید ویتامین C و E و بتاکاروتن از سایر مطالعات وجود دارد ، تیم بر روی این سه آنتی اکسیدان و همچنین پتانسیل کلی آنتی اکسیدان رژیم تمرکز کردند. این “ظرفیت آنتی اکسیدانی غیر آنزیمی” (NEAC) توسط جداول رژیم غذایی تعیین می شود.

محققان توانستند اطلاعات نزدیک به 44000 زن و مرد را که در ابتدا به بیماری پارکینسون مبتلا نبودند ، تخمین بزنند. در طی یک دوره پیگیری تقریباً 18 ساله ، 465 نفر در گروه مطالعه به بیماری پارکینسون مبتلا شدند.