آندریاس کوزرت ، مورخ ، در پرواز خود – تاریخ بشری به این مسئله می پردازد: “معنای آنست که برای همیشه خانه خود را برای همیشه از دست بدهی ، مجبور باشی زیر فشار و خشونت فرار کنی و در نهایت در غربت زندگی کنی؟” به این ترتیب ، او به خاطرات ، خاطرات و زندگینامه پناهندگان تکیه می کرد و گزارش های شاهدان معاصر را با “صدای قدرتمند شعر” ، به قول خودش ، یعنی داستان ، ترکیب می کرد. کوزرت افکار خود را در مورد اروپا و خاورمیانه متمرکز می کند ، اما همچنین بارها و بارها از گزارش های پناهندگان سایر مناطق جهان استفاده می کند.

کلید خانه

نخست ، نویسنده به انتخاب واژه های خود می پردازد و به اصطلاحات پناهنده ، آواره یا مهاجر از تاریخ مبدا آنها نزدیک می شود. وی خاطرنشان کرد: هر یک از این اصطلاحات تاریخ را از منظر دیگری توصیف می کند. به همین دلیل مهم است که به دقت آن را کنترل کنید.

در زیر ، مروری بر فرارهای مختلف تاریخ است که با اخراج آدم و حوا از بهشت ​​آغاز شد و – با توجه به حوادثی مانند تابستان پناهندگان 2015 – خیلی دور از دسترس است. کوزرت تاریخ خود را با عکسهای مستند منتخب ، که همه آنها سیاه و سفید هستند ، تکمیل می کند. در میان آنها عکسی از دو کلید خانه مزین وجود دارد که تعدادی از آنها به نسل خانواده های یهودی اخراج شده از شبه جزیره ایبری در قرن پانزدهم منتقل می شود. گویی می توان لحظه بعد – حتی پس از گذشت مدت طولانی – درب خانه را باز کرد.

علاوه بر این ، كوزرت عمل پرواز خود را روشن می كند و فضا را برای فقدان كلمات مشخص كننده این قسمت در بسیاری از زندگینامه های پناهندگان می گذارد. آنچه آنها تجربه کرده اند بسیار آسیب زاست. نویسنده چنین تجربه هایی را پیدا می کند ، به عنوان مثال ، در زندگی نامه گونتر گراس ، در خاطرات نویسنده رالف روتمنز یا در دفتر خاطرات سوزانا فریتز ، همه آنها سعی می کنند چیزی در مورد فرار پدر و مادر و مادربزرگ خود درک کنند و بیرون بیایند در برابر دیوار سکوت.

همانطور که نویسنده تأکید می کند ، پرواز با ورود به کشور جدید پایان نمی یابد. زیرا از آنجا مرحله ورود و اسکان آغاز می شود که می تواند یک عمر ادامه یابد. بسیاری از پناهندگانی که کوزرت می گوید تا آخر عمر بی خانمان هستند. فقط نسل بعدی که در کشور جدید متولد شده اند ، ریشه های تازه ای می گیرند.

اگرچه این کتاب شهادتها و داستانهای بی شماری را با هم ترکیب کرده است ، اما این در مورد دوختن قطعات دوخته شده به هم نیست. نویسنده می داند که چگونه داستان ها ، خاطرات و تصاویر را با هم در الگویی جدید ببافد. رنگهای منفرد قابل شناسایی هستند و از طریق کار او با هم ترکیب می شوند و یک تصویر بزرگتر ایجاد می کنند.