ویروس ها با اقدامات مختلف محافظتی خود را در برابر حملات مسلح می كنند: آنها با سكوت یا پوشاندن از سیستم ایمنی بدن پنهان می شوند و راه ها و روش های محافظت در برابر سلاح های باكتریایی مانند قیچی ژن CRISPR-Cas را می دانند. در طی رقابت تسلیحاتی تکاملی ، ویروس “علیه همه” ویروس ها نیز آسیب پذیری در طراحی های خود را مختل کرده است. به عنوان مثال ، ترکیب مولکولی ژنتیکی آنها: در مورد ویروس های زیکا ، این گره ها شامل گره های غیرمعمولی هستند که به طور خاص متصل شده اند ، و تجزیه آنزیم های خصمانه را کند می کنند.

منگ ژائو و مایکل وودساید از دانشگاه آلبرتا این ترفند را در مجله Nature Chemical Biology توصیف می کنند. آنها ویروسهای دارای RNA را به عنوان مخزن ژنتیکی مورد مطالعه قرار داده اند که می تواند به ویژه در برابر آنزیمهای تجزیه کننده RNA به طریقی ناشناخته از خود دفاع کند. چنین پاتوژن هایی اصطلاحاً RNA یا xrRNA مقاوم در برابر اکسوربنوکلئازهای ویروسی دارند که این اطمینان را می دهد که ویروس ها می توانند سلول های هدف خود را با وجود آنزیم های تجزیه کننده مولکول RNA در ژنوم آلوده کنند. بنابراین عفونت و بیماری زایی چنین عوامل بیماری زای مولد xrRNA – از جمله ویروس زیکا – از انواع مشابه ویروس ها بیشتر است.

XrRNA ها به تازگی توصیف شده اند و خیلی مورد مطالعه قرار نگرفته اند. تصور می شد که گره های قابل توجهی در این مولکول برای مدت طولانی آنزیم های تخریب ریبونوکلئاز را اشغال می کنند و اطمینان حاصل می کنند که مولکول ژنوم نمی تواند به سادگی از ساختار درهم پیچیده شود – اولین مرحله قبل از تخریب RNA. با این حال ، این فقط یک نظریه بود و مشخص نبود که گره ها چگونه تشکیل شده اند ، چرا ریبونوکلئازها نمی توانند آنها را باز کنند و آیا اصلاً در برابر گره گشایی اثر مکانیکی دارند.

بنابراین ، ژائو و وودساید به طور تجربی ساختار مولکولهای RNA غیرمعمول را مطالعه کردند. برای این کار ، آنها انتهای xrRNA را از ویروس های Zika با موچین نوری ثابت کردند و نیروی اضافی مورد نیاز برای شل شدن گره ها را اندازه گیری کردند. گره ها بسیار محکم به نظر می رسند ، بدیهی است که ایجاد آن با ریبونوکلئازها دشوار است: xrRNA های ویروس زیکا در واقع پایدارترین مکانیک های RNA مکانیکی هستند که در آزمایشگاه کشیده شده اند.