در دوران کرتاسه ، شمال غربی آفریقا و اقیانوس اطراف آن از خطرناک ترین مناطق روی زمین بودند. حداقل آثار فسیلی از مراکش نشان می دهد: در گروه کم کم در بین مراکش و الجزایر ، دیرین شناسان بزرگترین دایناسورهای درنده شناخته شده توسط علم را کشف کرده اند. همچنین پتروساروهای عظیمی وجود دارد که باعث ناامنی هوا و تمساح های قدرتمندی می شود که کوسه های آب شیرین را در رودخانه ها و دریاچه های صحرای مرطوب آن زمان شکار می کنند. گوشتخواران عظیمی نیز در دریا شنا کردند ، همانطور که با کشف گونه جدیدی از موزاییک در منطقه نشان داده شده است. نیکلاس لونگریچ از دانشگاه بات و تیمش توضیح می دهند Pluridens serpentis در مجله “Credit Research”.

تاکنون اسکلت کاملی از حیوانات حفاری نشده است. بقایای جمجمه نشان می دهد که اندازه این گونه حداقل پنج تا شش متر بوده است. برخی از قطعات استخوان از بقیه بدن نیز حاکی از آن است که چنین موزاییک هایی شاید به اندازه ده متر یا بیشتر بوده اند. در مقایسه با گونه های وابسته متعلق به Pluridens serpentis با این حال ، چشمان نسبتاً کوچک ، در حالی که کانال های کوچک متعدد در استخوان های پوزه ، حواس خوب دیگری را نشان می دهند. شاید آنها مانند مارهای دریایی سیگنالهای شیمیایی را در یک چاه آب جمع کنند یا تغییرات کمی در فشار آب را نشان دهند که نشانگر طعمه است.

“موزائورها شبیه نهنگ ها و دلفین ها بودند. بنابراین دلیل وجود چنین رفتاری وجود دارد. اما آنها در واقع مارمولک های عظیمی هستند. بنابراین ، به احتمال زیاد آنها مانند مارهای دریایی رفتار می کنند یا مارمولک مشاهده می کنند. ” آنها با دندانهای کوچک خود ، ماهی مرکب و طعمه های مشابه را که شبانه یا در لایه های عمیق و تاریک آب شکار می کردند ، گرفتند.

Pluridens serpentis سیزدهمین گونه از موزاییک است که از 72 تا 66 میلیون سال پیش قدمت دارد و در مراکش حفاری شده است. آنها با کوسه های بزرگ ، پلسیوسورهای گوشتخوار و تمساح در دریای قفسه ساحل زندگی می کردند. این تراکم منحصر به فرد شکارچیان است که تاکنون فقط در جهان یافت شده است.